The Blasters wordt beschouwd als één van de meest invloedrijke Americanabands. Deze band is dan ook een uitermate dynamische live act. Met de talrijke shows en prima albums bouwden de broers Dave en Phil Alvin en hun gevolg aan een grote reputatie en reuze achterban. Ondanks beperkt commercieel succes groeide de groep uit tot een rolmodel voor heel wat groepen. Te zwijgen van de inspiratierol die de Alvin broers ondertussen in het algemeen in de muziekscène hebben. Het legendarische album "American Music" (1980), werd zelfs in 1997 met zes nieuwe tracks opnieuw uitgebracht door het HighTone label. Een andere 'musthave' is de Rhino-verzameling "Testament",  maar begin deze maand verschijnt via het Liberation Hall label het album "Mandatory: The Best of The Blasters" en bevat dan ook de bekendste nummers van de band van hun eerste vier albums. De tracklist van "Mandatory" is gekozen met de volledige medewerking van de band en zal verkrijgbaar zijn op CD en digitaal.

Dat de typisch Amerikaanse rock momenteel weer een opleving beleeft, is een ontwikkeling die in feite op gang kwam met The Blasters. Hun muziek was eerder een mix van Louisiana boogie, Delta blues, country, swing en rockabilly, maar tevens ook country-western en Chicago blues. "It’s the greatest Music  that you ever knew", heet het in het titelstuk van hun debuut "American Music", een eerbetoon dat zich tevens laat beluisteren als hun muzikale recept. Viel er op hun opzwepende optredens van meet af aan moeilijk iets af te dingen, hun eerste albums "American Music", "The Blasters" (1981), "Non Fiction" (1983) en "Hard Line" (1985) misten toch een bepaalde magie, wat voor een deel te wijten was aan hun anarchistische werkwijze. Niemand had toen 40 jaar geleden eigenlijk de leiding in de opnamestudio, wat onvermijdelijk uitliep op oeverloze gesprekken.  The Blasters wilden gewoon zo authentiek mogelijk klinken, ver van het commerciële.  Alvin besefte dan ook dat The Blasters hun geluid moesten moderniseren, wilden ze niet langer door de radio genegeerd worden.

The Blasters groeiden op in Downey, een stadje ten zuidoosten van hun huidige woonplaats Los Angeles. Dave Alvin (gitaar) en zijn zingende broer Phil (zang en gitaar), bassist John Bazz en drummer Bill Bateman vatten als jonge tieners een passie op voor de blues, die ze als middelbare scholieren in wisselende groepen leerden spelen. Van die tijd dateert ook hun kennismaking met pianist Gene Taylor uit het naburige plaatsje Norwalk. Samen liepen ze talloze optredens van oude bluesmeesters af. Ze raakten zelfs op goede voet met levende legendes als Big Joe Turner en T-Bone Walker bij wie ze zelfs nu en dan in de begeleidingsgroep mochten spelen. The Blasters begonnen eind jaren '70 voor het eerst zelf met spelen en brachten brandende rhythm & blues en door roots beïnvloede rock-'n-roll uit in motorbars in hun geboorteplaats. Het duurde niet lang voordat het nieuws over de zinderende livesets van de band zich verspreidde naar Los Angeles, en de band maakte naam in de snelgroeiende clubscène van de stad. Samen met Los Lobos werden de Blasters een favoriet in LA. Ze genoten van punkrock die volgde op hun bluesachtige, rechtlijnige rock, en speelden voor de fans van de nieuwe Amerikaanse punkrockbeweging die nog maar net aan het begin stond. Hun debuutopname op het kleine maar pittige Rollin' Rock-label is inmiddels een begeerd verzamelobject geworden.

Kort daarna begonnen ze de aandacht van andere platenmaatschappijen te trekken. De band bevond zich op de top van de golf tijdens de heropleving van de Amerikaanse rootsrock, een genre dat ze hielpen definiëren met hun debuutalbum "American Music" (1980). Velen hebben geprobeerd het geluid van The Blasters te imiteren, maar niemand heeft de passie en het doorzettingsvermogen waarmee ze spelen kunnen benutten. Met een traditie van het produceren van tijdloze en betekenisvolle liedjes, uitgebreid toeren en samenwerken met enkele van de meest gerespecteerde rootsrockartiesten, zoals John Cougar Mellencamp en Lee Allen. The Blasters zijn voortdurend trouw gebleven aan hun oorspronkelijke visie: liedjes spelen die voortbouwen op Amerika's grootste muzikale tradities. Toen Dave Alvin in augustus 1986 vertrok om een ​​solocarrière na te streven, was de band net zo sterk als altijd en reed ze hoog op hun succes. Na intensief toeren namen The Blasters wat tijd vrij om na te denken en aan nieuw materiaal te werken. In die tijd kwamen een aantal grote films in de bioscoop met nummers van The Blasters, waaronder Bull Durham ("So Long Baby, Goodbye) en Some One To Watch Over Me ("Marie, Marie").

Het label Liberation Hall kondigt voor deze maand de start aan van een grote heruitgavecampagne voor de Californische rootsrockband the Blasters, inclusief soloalbums van de zanger en gitarist Phil Alvin. "The Best of the Blasters"  is de eerste titel in deze reeks en bevat een  21 nummers tellende set met o.a. de nummers "Blue Shadows" en "One Bad Stud" (Jerry Leiber, Mike Stoller) die oorspronkelijk op de soundtrack van de cultfilm 'Streets of Fire' uit 1984 van regisseur Walter Hill stonden. Maar het album opent met  "American Music", "Real Rock Drive (Bill Haley)" en "Flat Top Joint", 3 songs uit hun zo gegeerde  "American Music" album. Vanaf het begin van hun carrière, met nummers als "Marie Marie", "No Other Girl", "I’m Shakin’ (Rudy Toombs)", "Border Radio", "So Long Baby Goodbye" en "Hollywood Bed", was het duidelijk dat Grammy®-winnaar Dave Alvin een songschrijver zou zijn om rekening mee te houden, en broer Phil brengt een ongeëvenaarde kennis van Amerikaanse rootsmuziek mee, waardoor de band een rotsvaste muzikale basis heeft. Deze songs uit hun "The Blasters"-album  werden dan ook gekozen door de band om deel uit te maken van deze geweldige tracklist.

De songs "Red Rose", "Jubilee Train" en "Long White Cadillac" uit het Non-Fiction album en "Trouble Bound", "Dark Night", "Little Honey (Dave Alvin, John Doe)", "Samson and Delilah (Traditional arranged by Phil Alvin)", "Help You Dream" en "Common Man" uit het Hard Line album sluiten mooi aan na de bovenvermelde 'Streets of Fire' songs om dan definitief met het nummer "Kathleen" deze cd af te sluiten. Eigenaardig dat de band deze song als afsluiter koos, is feitelijk een Hard Line outtake, dat oorspronkelijk op de " The Blasters Collection" (Slash/Warner Bros., 1991) verscheen. Maar als je deze hoort begrijp je meteen waarom, want ze konden geen betere song kiezen om dit album zo rockend af te sluiten, en hoe pianist Gene Taylor hier schittert is gewoon klasse. De personages in de liedjes van The Blasters zijn vaak volledig afgesloten van de buitenwereld, ook al lijken ze soms nog in het volle leven te staan.  Zo ontpopte Dave Alvin zich op "Non Fiction" als een tekstdichter met oog voor maatschappelijke verloedering, die vooral in de lagere middenklasse woekert. Volop uitzichtloosheid ook op "Hard Line", dat naast een venijnige uithaal naar de toen zittende president Ronald Reagen onder meer een schrijnend relaas bevat van waar het door sociale onrust weer aangewakkerde racisme in kan ontaarden. Hij heeft het ook in zijn teksten over apathie en vervreemding in onze westerse welvaartmaatschappij en gelooft dat veel mensen een triest, eenzaam, droomloos bestaan leiden, en dat er voor sommigen helemaal geen uitweg bestaat. Hopelijk maakt dit alles de lezer niet depressief, want zo klinkt de muziek zeker niet en is er reden genoeg om "Mandatory: The Best of The Blasters" aan te schaffen. Geloof me, zulke bands worden niet meer gemaakt. Dat zeg ik niet uit heimwee naar vervlogen jaren. Het is helaas zo…

Bestel "Mandatory: The Best of The Blasters" bij Bandcamp

Track list:  American Music / Real Rock Drive / Flat Top Joint / Marie Marie / No Other Girl / I’m Shakin’ / Border Radio / So Long Baby Goodbye / Hollywood Bed / Blue Shadows / One Bad Stud / Red Rose / Jubilee Train / Long White Cadillac / Trouble Bound / Dark Night / Little Honey / Samson and Delilah / Help You Dream / Common Man / Kathleen

The Blasters:
Phil Alvin-Vocals, Guitar, Harmonica
Dave Alvin-Lead Guitar
John Bazz-Bass
Bill Bateman-Drums
Gene Taylor-Piano
Lee Allen-Tenor Saxophone
Steve Berlin-Baritone Saxophone

With special guests:
The Jordanaires-Background Vocals (Track 15)
Stan Lynch-Percussion (Track 16)
David Hidalgo-Mandolin (Track 17)
Larry Taylor-Stand Up Bass (Track 17)
Richard Greene-Violin (Track 17)